گل آفتاب گردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا . ما همه آفتابگردانیم. آفتابگردان کاشف معدن صبح است و با سیاهی نسبت ندارد. آفتابگردان گفت: روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد، دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی، دیگر «تویی» نمی‌ماند.داستان “گل آفتابگردان”
اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی، دیگر آفتابگردان نیست.
اینها را گل آفتابگردان به من گفت و من تماشایش می‌کردم که خورشید کوچکی بود در زمین و هر گلبرگش شعله‌ای بود و دایره‌ای داغ در دلش می‌سوخت.
آفتابگردان به من گفت: وقتی دهقان بذر آفتابگردان را می‌کارد، مطمئن است که او خورشید را پیدا خواهد کرد.
آفتابگردان هیچ وقت چیزی را با خورشید اشتباه نمی‌گیرد؛ اما انسان همه چیز را با خدا اشتباه می‌گیرد.
آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می‌داند. او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید، کاری ندارد.
او همه زندگی‌اش را وقف نور می‌کند، در نور به دنیا می‌آید و در نور می‌میرد. نور می‌خورد و نور می‌زاید.
دلخوشی آفتابگردان تنها آفتاب است.
آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا.
بدون آفتاب، آفتابگردان می‌میرد؛ بدون خدا، انسان.
و گفت من فاصله‌هایم را با نور پر می‌کنم، تو فاصله‌ها را چگونه پُر می‌کنی؟ آفتابگردان این را گفت و خاموش شد.
گفت‌وگوی من و آفتابگردان ناتمام ماند.
زیرا که او در آفتاب غرق شده بود.
جلو رفتم بوییدمش، بوی خورشید می‌داد.
تب داشت و عاشق بود.
خداحافظی کردم، داشتم می‌رفتم که نسیمی رد شد و گفت: نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می‌اندازد، نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت؟
آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
زندگی، یک آواز است، آن را بخوان! زندگی، یک بازی است، آنرا بازی کن ! زندگی ، یه مبارزه است، با آن مقابله کن! زندگی، یک رویاست، به آن واقعیت ببخش! زندگی، یک فداکاری است، آنرا عرضه کن! زندگی، یک عشق است، از آن لذت ببر . . .
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
